De omgang gaat soepel, alles verloopt zoals het hoort. We gaan wat beter met elkaar om, Max is blij dus wij zijn dat ook.
Maar dan ineens gaat Max praten, het begint met een losse opmerking "mam is het niet oneerlijk dat ik meer bij jou ben dan bij papa?" Ik hoor het aan en praat er een beetje omheen.
Toch blijft het een beetje in mijn gedachte hangen. Verzint hij het zelf of hoort hij mensen praten?
Steeds vaker komt Max er op terug, steeds uitgebreider ook. Ik irriteer me, veeg het van tafel, leg het nog eens uit. Ik ga het afkappen, "het is zoals het is Max, klaar"
En dan is het zondagavond en breng ik Max naar bed. Weer begint hij erover, langer deze keer. Hij probeert me uit te leggen wat hij bedoeld, in zijn woorden lukt het ook. Weer probeer ik te vertellen dat papa en mama het zo hebben afgesproken en dat iedereen er blij mee is.
Max zucht een beetje en gaat slapen. Het zit hem echt dwars.... Die nacht slaap ik slecht.
Dan is het 6 uur s'morgens en Max wordt wakker, kruipt tegen me aan en verteld dat hij zo fijn gedroomd heeft "ik was 7 nachten bij jou mam en daarna 7 nachten bij papa"
Dan knapt er even iets in me, ik realiseer me dat ik dit echt serieus moet nemen. Met een paar korte antwoorden beëindig ik ons gesprek.
In tranen sta ik op het schoolplein, ik weet dat ik er nu echt aan moet. Hoe klein hij ook is, Max geeft duidelijk aan dat hij meer bij zijn vader wil zijn. Hij zegt niet dat hij niet bij mij wil zijn, nee hij wil graag bij ons beide zijn. Het voelt als falen maar zo is het niet. Hij vind het bij ons beide fijn. Eigenlijk is het heel mooi, ons kind wil heel graag net zoveel tijd met zijn beide ouders doorbrengen. Wat is er fijner dan dat.
Langzaam dringt het tot me door wat dit gaat betekenen. Ik ga parttime moeder worden. De helft van de tijd zal hij niet bij me zijn. Al mijn gevoel verzet zich, maar mijn verstand weet dat het goed is. Max moet bij zijn vader zijn en zeker als hij aangeeft dat hij dat ook wil.
Wie ben ik om dat tegen te houden, er niet achter te staan.
Deze moeder gaat haar kind een stukje loslaten, gaat hem ook laten zien dat hij zijn eigen mening mag hebben en dat er naar hem geluisterd wordt.
Zijn vader en ik komen er wel uit, alles in goed overleg.
En ondanks dat ik het moeilijk vind en er nog steeds wat tranen vloeien, weet ik dat ik de goede keuze heb gemaakt. Kinderen horen bij beide ouders te kunnen zijn en zeker wanneer zij dat zelf willen. Max heeft het aangegeven dus we gaan het doen.
Ik wen er wel weer aan...... Ik ga hem missen.... de helft van de tijd.....
