Kilo's en calorieën

Jaren ben ik al in gevecht met mijn gewicht, afvallen, aankomen. Ruzie met mijn weegschaal, verliefd zijn op de weegschaal, ik ken het allemaal.
Maar nooit is het blijvend of in elk geval niet echt menselijk om het blijvend te houden.

Je kent het wel, diverse diëten proberen, nadenken over een maagverkleining, sporten, gewoon niet eten, medicijnen die je stofwisseling versnellen of juist je vetopname stoppen. De shakes en sappen, de maaltijdrepen, echt alles heb ik geprobeerd.
Eigenlijk met 1 resultaat…. Aankomen en een hekel aan jezelf hebben, want tja als je dik bent dan heb je geen discipline, hou je niet van je lichaam en al helemaal niet van jezelf.
Tenminste dat willen de media en de mensen in je omgeving je laten geloven.

Geloof me, ik hou echt van mezelf, heb best wel wat discipline en nouja ik heb een soort haat/liefde verhouding met mijn lijf. Maar die kilo’s, ja ik zou eigenlijk best willen dat die weegschaal naar beneden gaat.
En wonder boven wonder, dat gebeurd nu dus…

Hoe? Nou heel apart maar niks geen dieet, shakes, pillen of andere meer rigoureuze middelen of ingrepen.
Gewoon, ik zit lekker in mijn vel, het gaat goed met me. En ik eet!!! Ik eet gewoon, er zijn bijna geen light producten in mijn koelkast te vinden. Ik eet een koekje bij de koffie, gebruik slagroom in mijn sausjes en eet keurig 3x per dag gewoon goed, gewoon mijn maag vullen en een voldaan gevoel hebben.

De obsessie voor de weegschaal is verdwenen, het emotie-eten onder controle ( heel soms prop ik nog fijn een zak chips naar binnen) ik huppel blij door het leven en ja dat werkt dus!

Inmiddels heb ik aan mijzelf bewezen dat het gewoon zo is, gewoon normaal eten, normale producten en zorgen dat je je goed voelt. En dan gaat het best met die kilo’s.
Slank wordt ik nooit, hoeft ook niet want een slanke Joke heeft ook nooit bestaan.
Maar vanmorgen bewees de weegschaal weer mijn theorie, - 16 kilo…. En heel langzaam kruipt die weegschaal naar beneden, gewoon omdat ik lief ben voor mijn lijf en het geeft wat het nodig heeft. Gewoon volwaardige gezonde producten met af en toe een heerlijke uitspatting!

Voor mij geen gedoe meer met calorietabellen, shakes, afvalclubjes en martelgangen maar de sportschool.
Ik eet en ik voel me er erg goed bij en misschien ben ik dan wel veel liever voor mijn lijf dan als ik het tekort doe met de lightproducten en de crashdiëten……
En dat lijf toont dan haar dankbaarheid door mij met blijdschap wekelijks op de weegschaal te laten stappen…..

Zie je wel, ik hou heel veel van mezelf, sterker nog mijn lijf en ik houden heel veel van elkaar.

Mutserige moeder

Het is bijna schokkend om te merken hoe snel Max groot wordt.
Dat zijn lengte abnormale vormen aanneemt dat weten we al jaren maar ook zijn gedrag veranderd.
Vandaag was weer zo’n moment waar ik als mutserige moeder even een “slikmomentje” van kreeg. Ik bedoel, hij mag best zelfstandig worden enzo maar niet te snel alsjeblieft.

Vandaag onderweg naar school kwam de vraag, eigenlijk wil Max wel alleen naar school fietsen, ik keek hem aan en wilde heel hard “Ja daaag” roepen, maarja het is toch ook wel een goed teken, hij wordt groter en zelfstandiger enzo.
Het kleine ventje wordt groot.
En ik? Ik zal mee moeten groeien en hem weer een beetje los moeten laten.

Maar van hier naar school fietsen is dan wel niet zo ver fietsen maar ook niet bepaald om de hoek. En dan hebben we ook nog een drukke weg die hij hoe dan ook over moet steken. En daar ligt voor mij dan ook het dilemma, die drukke Molenlaan.
Hoe weet ik dat hij veilig oversteekt en dan ook nog veilig op school aankomt?

De eerste stap is vandaag dus gezet, op de fiets naar school en nadat hij de drukke Molenlaan veilig met mij een stukje achter hem fietsend (bijtend om mijn tong om te voorkomen dat ik niet elke 2 seconde riep dat hij goed op moest letten) overgestoken was mocht hij de laatste 5 minuutjes alleen.

Trots keek ik hem na, stoer fietsend op weg naar school, rugzak mee. Keurig aan de rechterkant van het fietspad en heel netjes zijn hand uitstekend toen hij de bocht omging, en dus ook uit mijn gezichtsveld verdween.

Zuchtend stapte ik op de fiets, steeds tegen mijzelf zeggend, hij is groot genoeg, hij kan prima fietsen en houdt zich ook keurig aan de verkeersregels, dat kan ook bijna niet anders na mijn serenade van opmerkingen al fietsend de laatste jaren.

Max wordt groot, alleen zijn mama nog niet helemaal.
Dus ik heb school gebeld, ja hij zat gewoon in de klas en ja, mutserige moeder, hij mag ondanks de strenge regels, de komende tijd een mobieltje mee naar school zodat hij even op het schoolplein kan laten weten dat hij veilig aangekomen is….

Het is tenslotte heel wat, zo’n mannetje dat bijna 9 is en er ernstig aan toe is om weer een stukje zelfstandiger te worden.
Eigenlijk ben ik best heel erg trots!!!

Impulsief en verliefd

Impulsief en verliefd, het klinkt leuk maar ik kan je vertellen dat het ook een gevaarlijke combinatie is.
Impulsief zijn is leuk en verliefd zijn zeker, maar wat als je impulsiviteit je even overneemt en je als een soort orkaan door het leven rent?
Dan ben je blij dat het verliefdheidsobject wat minder impulsief is en met enige dwang je terugzet op standje “zomers briesje”.

Ik ben me rotgeschrokken, de orkaan moest afnemen vond hij, in 1 klap stond ik stil.
Tuurlijk ken ik mijn impulsieve spontane karakter als geen ander, en het maakt me wie ik ben maar het is ook een hele grote valkuil, en bijna was ik er ingevallen maar nog net op tijd pakte hij mijn hand en zette hij me stil.

Na een wat we noemen een goed gesprek, de nodige tranen en een voorzichtige glimlach kwam heel langzaam het gevoel van puberale verliefdheid en vertrouwen weer naar boven. Want wat goed is, is goed.
Maar om het nou goed te houden heeft deze orkaan zich afgezwakt tot een impulsief briesje dat af en toe even aantrekt tot een lichte storm om dan weer terug te vallen tot een prettige zomerbries.

Rustig zwevend verkennen we elkaars wereld en genieten we van elkaars aanwezigheid.
We laten ons meenemen in de ander zijn bestaan en zonder te overdrijven zweven we van de ene nieuwe ervaring naar de andere.
We hebben tenslotte alle tijd, want mij kennende gaat deze wind nooit liggen.

De herziening van de Bambi

Niet al te lang geleden hadden mijn vriendinnen en ik besloten dat er een "Bambi"- man bestond, en de “Bambi” daar bleven wij van weg, heel ver weg.
Natuurlijk is een "Bambi" leuk voor even maar op de lange termijn is een "Bambi" niet fijn en dus beslist geen relatiemateriaal te noemen, dachten we.....

Tot afgelopen week, vriendin M en ik kwamen tot de verhelderende conclusie dat wij vooral oog hadden voor de emotioneel totaal verknipte en verwarde mannen.
Geen gevoel en zeker geen begrip voor onze situatie en al helemaal niet voor onze behoeftes. Keihard kregen we elke keer weer de deksel op de neus, de deur in ons gezicht en/of een gebroken hart.

Tot nu, zowel M als ik hebben de afgelopen week het geluk, ja het geluk gehad om een man te mogen ontmoeten met een hoge "Bambi"-factor.
Alle "Bambi"-alerts gingen af, bellen gingen rinkelen en we waarschuwde elkaar voor de bijkomende problemen van de "Bambi".

Maar langzaam, heel langzaam werd het ineens duidelijk. Er is niks mis met een "Bambi", eigenlijk is het wel lekker zo’n "Bambi" om je heen.
Hij geeft aandacht, vertroeteld, stopt je in als je een nachtje op de bank crasht. Vind je lief en laat dat merken ….

Eigenlijk wisten we precies wat een "Bambi" was maar nu ineens gaan we het ook nog waarderen, we willen gewoon liefdevol vertroeteld en behandeld worden, willen het gevoel hebben dat we echt de enige vrouw op de wereld zijn.
Dus eigenlijk zijn we al heel lang op zoek geweest naar die "Bambi" en net op het moment dat we ons dat realiseerde liep er een "Bambi" ons leven in…..

Toeval bestaat niet…….

Het resultaat van een dagje sauna .....

Je hebt wel eens van die dagen, even eruit, even niks.
Heerlijk ontspannen en dan meteen bijkletsen met een vriendin.
En waar heb je het dan zo de hele dag over?

Juist!! Mannen!
Vriendin J is al jaren gelukkig getrouwd en nog steeds gek op haar man.
Om jaloers op te worden dus!
Ik geniet met haar mee en zij geniet en huilt met mij mee om mijn verhalen.

Inmiddels is het meer huilen dan lachen dus toen gingen we eens goed bedenken wat er voor een man bij mij zou passen, ze heeft een duidelijk beeld geloof ik.
Het lijstje was al snel gemaakt.

Hilariteit alom natuurlijk, maar vanavond verscheen het lijstje dan echt in mijn mail.
Ik moest maar een contactadvertentie plaatsen, dus bij deze…

Als u zichzelf hierin herkent of u kent een leuke vrijgezel die aan dit profiel voldoet, u weet me te vinden ;)

Gezocht saaie man die gezellig met mij op de bank wil zitten.
Die het niet erg vindt dat ik een dagje met mijn vriendin naar de sauna ga.
Hij moet mijn kind leuk vinden.
Goed zijn in bed.
Er lekker uitzien.
Huishoudelijke taken zo veel mogelijk van mij overnemen en daar niet over klagen.
Mijn hondje uitlaten als ik daar geen zin in heb.
Zo af en toe ( 1x per week) bloemen voor me meenemen.
Hij moet het vanzelfsprekend vinden dat ik een flink deel van zijn salaris opmaak.
Verder heb ik niet zo veel eisen.