Heel even niet zo stoer meer....

Natuurlijk wist ik het al en kwam het niet helemaal als verrassing. Maar toch....
Nu 7 uur later hakt het er ineens in, ineens komt het aan, wat hij nou eigenlijk tegen me zei.
Ik wist tijdens de hele ingreep aan mijn knie dat het niet mijn meniscus was die de klap niet op kon vangen, maar mijn kraakbeen dat door de klap beschadigde.

Maar eerst zit ik nog in de wachtkamer, een beetje melig te doen met vriend E, beetje tweeten over dat natuurlijk de orthopeet weer eens is uitgelopen. Wordt je opgeroepen, denk je aan de beurt te zijn maar mag je in de volgende kamer wachten en dan komt de lieve man binnen, kleine glimlach op zijn gezicht ( meer professioneel dan gemeend ben ik bang).
Hij gaat zitten en pakt de foto's van de binnenkant van mijn knie.

Ik kijk van de foto's naar de man, hij glimlacht weer en zegt: kijk dat is je meniscus, prachtig heel. En kijk aan deze kant heel mooi gaaf kraakbeen, jaja denk ik nog maar daar heb ik geen pijn van dus vertel me nou maar wat het is, en dan gaat zijn pen richting dat rafelige deel. Hij kijkt me aan en zegt, nou hier zit het dus, hier is je kraakbeen onherstelbaar beschadigd, en aan deze kant is het een klein beetje maar hier is het behoorlijk.

En daar, mevrouw Geerligs, daar kan ik dus niets aan doen. Je zult altijd een probleemknie houden. Een onaangenaam gevoel overvalt me, de lieve man gaat door met zijn verhaal en zegt: "dus nu is het zaak dat je naar fysio gaat en gaat zorgen dat de spieren en pezen rond je knie sterk worden.....je moet gaan werken totdat je een voor jou acceptabel nivo hebt bereikt....maar u zult altijd last houden mevrouw....het is niet dat uw knie nu binnen 5 jaar echt stuk is maar het kraakbeen is een keer weg"
Ik hoor hem aan, pak de verwijzing voor de fysio aan, zeg vriendelijk gedag en ga weg...

Nu zit ik op de bank en realiseer me ineens wat hij gezegd heeft. Onherstelbaar beschadigd en fysiotherapie tot acceptabel nivo..... en dat op mijn 40e.....
Ik weet dat er bij mij in de familie gezeur met knieen zit, mijn moeder heeft tenslotte dit jaar een nieuwe knie gekregen en mijn broer begint ook al te klooien met zijn knieen.
Maar ik, ik had nergens last van, tot die stomme ongelukkige val ......

En nu heb ik ineens een knie die een keer echt stuk zal zijn, niet binnen 5 jaar maar het wordt nooit beter.....
Even overvalt me gevoel van onmacht en verdriet en voel ik me heel alleen......

Heel even ben ik niet zo stoer meer....

Heerlijk! Een dikke knie met 2 gaatjes....

Afgelopen 3 januari gleed ik met het heerlijke gladde winterweer keihard onderuit, landde vol op mijn knie en kon geen stap meer verzetten.
Een half jaar van therapie, MRI en onderzoeken van de Orthopeet later, besluit de vriendelijke man mijn knie toch van binnen te gaan bekijken.
Op 8 juni was het dan eindelijk zover, wat opzich al een bijzondere datum was, het was tenslotte 10 jaar geleden mijn trouwdag, ik mocht mij om 12:00 uur melden en om 14:00 uur was ik aan de beurt.

Letterlijk aan de beurt dus eigenlijk, om 13:00 uur kwam de verpleging mij halen omdat ik op de voorbereidingskamer verwacht werd. Held als ik ben begon onderweg naar de betreffende kamer mijn onderlip al te trillen en aangekomen besloot de anasthesist dat het verstandig was om niet alleen mijn been uit te schakelen maar ook de rust in mij te brengen door mij een heerlijke rustgevende drug toe te dienen. De wereld zag er ineens een stuk mooier uit.
Zo ook de artsassistent die mij toebedeeld werd, man wat een heerlijk uitzicht was dat zo tijdens die OK.

Aangekomen op de operatiekamer reageerde iedereen blij behalve ik, de anasthesist diende nog wat heerlijkheid toe en de operatie kon beginnen. Prachtige beelden van de binnenkant van mijn knie verschenen op het grote tvscherm voor mij. Tijdens het gewroet en gefriemel bleek mijn gevoel van pijn niet helemaal te zijn uitgeschakeld, en er was mij verteld duidelijk te zijn in het aangeven van pijn dus dat deed ik. Auw!!! Dat doet zeer riep ik.... de arts glimlachde en daar kwam de volgende drug.... Helaas werd de wereld door deze drug niet mooier, sterker nog de wereld ging draaien, zo ook mijn maag en mijn bloed bevatte ineens niet meer de benodigde hoeveelheid zuurstof. De lieve arts vroeg nog met een glimlach ( lees glimlachende ogen, zijn mond zag ik niet door het charmante mondkapje) of het goed ging, nee niet echt wist ik nog te antwoorden...... volgende spuit werd toegediend en mijn maag werd rustig. Wat een heerlijke man was dat zeg ....

Na een uurtje of 10 waren alle drugs uitgewerkt en kan het grote herstellen beginnen.
Langzaam maak ik vorderingen, ik ben van rolstoel (tot hilariteit van bepaalde vriendinnen) via twee krukken naar 1 kruk met zelfs af en toe zonder krukken gegaan.
Een week verder dus...... ongeduldig als ik ben moet het natuurlijk eigenlijk allemaal sneller gaan en forseer ik naar hartelust om vervolgens weer afgestraft te worden door mijn eigen knie.

Maar zo'n dag als vandaag kost het mij geen enkele moeite om rust te nemen, bikini aan, boek mee en genieten van de zon. De hele dag!!
Heel even ben ik stiekum een beetje blij met mijn dikke knie met 2 gaatjes. Het is toch best wel een beetje lekker zo'n dag helemaal niks doen zonder je schuldig te voelen.

Mijn kind zoek....

Vandaag waren mijn ouders een dagje op visite
Gezellig voor Max en om wat klusjes voor mij te doen
Mantelzorg met een beetje extra dus eigenlijk
Max verheugde zich er erg op en ik kon de afleiding eigenlijk ook wel gebruiken

De ochtend bestond uit gezelligheid, een klusje en wat huishouden
Max had een leuke tijd
En ik zag mijn huis weer schoon worden
Na een weekje zitten versloft alles toch wel een beetje

En toen was het halverwege de middag
Opa had beloofd om met Max nog even naar de kinderboerderij te gaan
Op de fiets natuurlijk, want dat is gezond
Dus zo geschiedde

Fietsen uit de schuur en gaan....
Gelukkig weet Max de weg
Want Opa als echte Almeerder weet natuurlijk niet al te veel te vinden in deze buurt
Opa voorop en Max de weg uitleggend erachter aan

Bij het park aangekomen keek Opa achterom
Max we gaan even omrijden ok
We gaan hier links in plaats van rechts, leuk
Leuk riep Max en Opa reed door

Nog geen halve minuut later kijkt Opa weer achterom
Opa krijgt de schrik van zijn leven
Max is weg, geen mannetje op een blauwe fiets achter hem
Opa stopt en stapt af

Roept een paar keer Max zijn naam en draaid zich om
Geen Max, geen antwoord
Opa wist het zeker, hij is vast het voetpad op gefietst en niet het fietspad
Wat moest hij doen?

Even afwachten dus
Na een tijdje besluit Opa mij te bellen
Uhmm Joke, klonk het aan de andere kant van de lijn
Ik ehhh...ik ben Max kwijt

Heel grappig denk ik nog even
Dan ineens slaat de paniek om mijn hart
Shit, ze zijn in het park en mijn vader is mijn kind kwijt
En ik kan niet autorijden, dus er niet heen

Ik hoor mijzelf heel rustig zeggen dat ik Max geleerd heb dat hij stil gaat staan
Stil staan en nergens heen gaan als je ons kwijt bent
Maarja nu is hij in het park, alleen...
Als hij maar niet....schiet er door mijn hoofd

Ik leg neer en bel meteen vriend R
Kan je me nu komen halen? Max ik zoek, hoor ik mijzelf in paniek roepen
R komt meteen en zegt nog: joh rustig hij kan daar geen kant op
Nee denk ik maar hij is wel in een park en 7 jaar en alleen

Ik leg neer en dan gaat mijn mobiel weer
Max is terecht, hij kwam ineens aan fietsen
Was eerst stil gaan staan vertelde hij en toen Opa hem niet kwam halen
Toen ging ik maar naar huis Opa, ik weet de weg Opa

Een trillend stemmetje aan de telefoon
Mam ik moest wel huilen
Ik was het voetpad op gefietst (had mijn vader toch gelijk)
En ineens was Opa weg

En mam? Ik heb lekker een Magnum gekregen van Opa, voor de schrik.
Mama glimlacht en voelt de klemmende angst verdwijnen
Ik hoor mijn stem trillen als ik zeg dat ik trots op hem ben dat hij de weg wist
En dat hij gedaan heeft wat ik hem altijd geleerd had

Max antwoord: Mam zal ik voor jou ook een magnum meenemen voor de schrik?