Mutserige moeder

Het is bijna schokkend om te merken hoe snel Max groot wordt.
Dat zijn lengte abnormale vormen aanneemt dat weten we al jaren maar ook zijn gedrag veranderd.
Vandaag was weer zo’n moment waar ik als mutserige moeder even een “slikmomentje” van kreeg. Ik bedoel, hij mag best zelfstandig worden enzo maar niet te snel alsjeblieft.

Vandaag onderweg naar school kwam de vraag, eigenlijk wil Max wel alleen naar school fietsen, ik keek hem aan en wilde heel hard “Ja daaag” roepen, maarja het is toch ook wel een goed teken, hij wordt groter en zelfstandiger enzo.
Het kleine ventje wordt groot.
En ik? Ik zal mee moeten groeien en hem weer een beetje los moeten laten.

Maar van hier naar school fietsen is dan wel niet zo ver fietsen maar ook niet bepaald om de hoek. En dan hebben we ook nog een drukke weg die hij hoe dan ook over moet steken. En daar ligt voor mij dan ook het dilemma, die drukke Molenlaan.
Hoe weet ik dat hij veilig oversteekt en dan ook nog veilig op school aankomt?

De eerste stap is vandaag dus gezet, op de fiets naar school en nadat hij de drukke Molenlaan veilig met mij een stukje achter hem fietsend (bijtend om mijn tong om te voorkomen dat ik niet elke 2 seconde riep dat hij goed op moest letten) overgestoken was mocht hij de laatste 5 minuutjes alleen.

Trots keek ik hem na, stoer fietsend op weg naar school, rugzak mee. Keurig aan de rechterkant van het fietspad en heel netjes zijn hand uitstekend toen hij de bocht omging, en dus ook uit mijn gezichtsveld verdween.

Zuchtend stapte ik op de fiets, steeds tegen mijzelf zeggend, hij is groot genoeg, hij kan prima fietsen en houdt zich ook keurig aan de verkeersregels, dat kan ook bijna niet anders na mijn serenade van opmerkingen al fietsend de laatste jaren.

Max wordt groot, alleen zijn mama nog niet helemaal.
Dus ik heb school gebeld, ja hij zat gewoon in de klas en ja, mutserige moeder, hij mag ondanks de strenge regels, de komende tijd een mobieltje mee naar school zodat hij even op het schoolplein kan laten weten dat hij veilig aangekomen is….

Het is tenslotte heel wat, zo’n mannetje dat bijna 9 is en er ernstig aan toe is om weer een stukje zelfstandiger te worden.
Eigenlijk ben ik best heel erg trots!!!