Dag Oma

Dag Oma

Hoe neem je afscheid van je oma?
Ik heb eigenlijk geen idee maar moest het toch doen…
Na een leven van 100 jaar dat zeker niet het makkelijkste leven is geweest,
heeft onze oma vandaag bewust de dappere keuze gemaakt te stoppen.

De koek was op.
Oma wilde niet meer
En daar sta je dan, afscheid nemen van je oma
Hoe doe je dat?

Ik denk dat iedereen het op zijn eigen manier doet, en vooral Oma heeft het op haar manier gedaan.
Iedereen is nog even geweest, tenminste voor zover mogelijk.
Ze heeft zelfs nog even meegekregen dat er weer een achterkleinkind komt.
En daarmee is dan ook de cirkel weer rond…

Mijn oma van 100 jaar is vandaag overleden
Ze heeft zelf bepaald dat het einde daar was
Ze heeft zelf de regie in handen gehouden
En dat is mooi, heel mooi dat het kan en mag.

Dus wij hebben bewust afscheid moeten nemen van onze oma
Oma van de bergen herinneringen die we aan haar hebben
Vele anekdotes, liedjes, roddels en misschien ook nog wel vragen.
Oma geeft nog een paar wijze tips, zegt dat ik goed voor mezelf moet zorgen..

En ik…
Ik heb heel veel herinneringen
Ze vlogen als een razende door mijn hoofd bij het afscheid…
Wilde zelfs nog wat dingen vragen, zeggen… lachend vertellen
Maar alles wat ik deed was bij haar zijn en antwoord geven op wat zij zei..

Want afscheid nemen van je oma,
hoe doe je dat?

Ik deed het met 2 simpele woorden…

Dag Oma

Oma Worell (1911-2012)

Het verdwenen weegschaaltje

Sinds ik het maken van cupcakes en andere zoete rommel heb ontdekt staat mijn keuken
vol keukentoebehoren en aanverwante artikelen.
Je kent het wel, mixer, spatels, maatbekers en een weegschaaltje.
Een heel fijn en nauwkeurig digitaal weegschaaltje, mijn heerlijke weegschaaltje.

Na het bakken van vele cupcakes voor de kerst besloot ik even rust te nemen.
Keuken opgeruimd en alleen mijn kleine fijne weegschaaltje liet ik staan.
Altijd handig voor even snel afwegen van de simpelste dingen.

Toen kwam Max zijn verjaardag dus zijn trakteren op school eraan.
Mama heeft een nieuwe hobby dus de keuze was snel gemaakt, het zou iets worden dat
met cupcakes te maken had.
Ik vond dat ik eerst even moest uitproberen dus we gingen aan de slag.

Pak even het weegschaaltje, zei ik tegen Max.
Max kijkt om zich heen en roept dat hij hem niet ziet staan. Ik draai me zuchtend om want ik weet toch zeker dat ik hem op de kast had neergezet.
Kijk toch eens met je ogen wil ik roepen maar ik blijf halverwege hangen…. Mijn weegschaaltje is weg. Helemaal weg.

De zoektocht gaat beginnen, hele keuken wordt overhoop gehaald, alle kasten leeg getrokken.
Ik stuurde zelfs Max naar de kelder om te kijken of ik hem misschien tegelijk met de kerstspullen opgeruimd had, als ik opruim doe ik het tenslotte goed.
Maar helaas …. Nergens is mijn weegschaaltje te vinden.

Mopperend begin ik aan het bakken en doe alles een beetje op de gok, het werkt natuurlijk best maar het missen van mijn weegschaaltje knaagt aan me.
De volgende dag weer een hele ronde door het huis gemaakt, maar nee echt nergens te vinden.
Ik geef het op… ik zal hem wel per ongeluk weggegooid hebben ofzo.

Een nieuw weegschaaltje wordt aangeleverd maar hij haalt het natuurlijk niet bij mijn eigen heerlijke weegschaaltje.
Eigenlijk had ik het al opgegeven, hij was weg en bleef weg…. Tot vandaag.

Mijn lieve bovenbuuf is een gewillig proefkonijn als het gaat om het testen van mijn gemaakte cupcakes.
Na het maken van Max zijn traktatie vroeg ik mijn buuf te komen proeven, natuurlijk wilde ze dat en 2 minuten later zat ze bij me in de keuken met een kop thee te smullen van mijn cupcakes.
Terwijl ze haar vingers aflikt roept ze terloops, “oja ik heb jouw weegschaaltje nog”

Huh? Mijn weegschaaltje!!
Jahoor, op oudjaar bij mijn afwezigheid had ze even een weegschaaltje nodig, een digitale welteverstaan en aangezien ik er 1 heb was ze zo vrij geweest om even bij mij het geval te halen.
Opzich niks mis mee maar ze vergat het tegen me te zeggen…. Met schaamrood op haar kaken vertelde ze het verhaal om daarna gierend van het lachen naar mijn zoektocht te luisteren.

Mijn heerlijke digitale weegschaaltje is terecht en ach het heeft 1 voordeel gehad, ik heb mijn keukenkastjes weer eens fijn uitgesopt.
Elk nadeel heb zijn voordeel tenslotte

Kilo's en calorieën

Jaren ben ik al in gevecht met mijn gewicht, afvallen, aankomen. Ruzie met mijn weegschaal, verliefd zijn op de weegschaal, ik ken het allemaal.
Maar nooit is het blijvend of in elk geval niet echt menselijk om het blijvend te houden.

Je kent het wel, diverse diëten proberen, nadenken over een maagverkleining, sporten, gewoon niet eten, medicijnen die je stofwisseling versnellen of juist je vetopname stoppen. De shakes en sappen, de maaltijdrepen, echt alles heb ik geprobeerd.
Eigenlijk met 1 resultaat…. Aankomen en een hekel aan jezelf hebben, want tja als je dik bent dan heb je geen discipline, hou je niet van je lichaam en al helemaal niet van jezelf.
Tenminste dat willen de media en de mensen in je omgeving je laten geloven.

Geloof me, ik hou echt van mezelf, heb best wel wat discipline en nouja ik heb een soort haat/liefde verhouding met mijn lijf. Maar die kilo’s, ja ik zou eigenlijk best willen dat die weegschaal naar beneden gaat.
En wonder boven wonder, dat gebeurd nu dus…

Hoe? Nou heel apart maar niks geen dieet, shakes, pillen of andere meer rigoureuze middelen of ingrepen.
Gewoon, ik zit lekker in mijn vel, het gaat goed met me. En ik eet!!! Ik eet gewoon, er zijn bijna geen light producten in mijn koelkast te vinden. Ik eet een koekje bij de koffie, gebruik slagroom in mijn sausjes en eet keurig 3x per dag gewoon goed, gewoon mijn maag vullen en een voldaan gevoel hebben.

De obsessie voor de weegschaal is verdwenen, het emotie-eten onder controle ( heel soms prop ik nog fijn een zak chips naar binnen) ik huppel blij door het leven en ja dat werkt dus!

Inmiddels heb ik aan mijzelf bewezen dat het gewoon zo is, gewoon normaal eten, normale producten en zorgen dat je je goed voelt. En dan gaat het best met die kilo’s.
Slank wordt ik nooit, hoeft ook niet want een slanke Joke heeft ook nooit bestaan.
Maar vanmorgen bewees de weegschaal weer mijn theorie, - 16 kilo…. En heel langzaam kruipt die weegschaal naar beneden, gewoon omdat ik lief ben voor mijn lijf en het geeft wat het nodig heeft. Gewoon volwaardige gezonde producten met af en toe een heerlijke uitspatting!

Voor mij geen gedoe meer met calorietabellen, shakes, afvalclubjes en martelgangen maar de sportschool.
Ik eet en ik voel me er erg goed bij en misschien ben ik dan wel veel liever voor mijn lijf dan als ik het tekort doe met de lightproducten en de crashdiëten……
En dat lijf toont dan haar dankbaarheid door mij met blijdschap wekelijks op de weegschaal te laten stappen…..

Zie je wel, ik hou heel veel van mezelf, sterker nog mijn lijf en ik houden heel veel van elkaar.

Mutserige moeder

Het is bijna schokkend om te merken hoe snel Max groot wordt.
Dat zijn lengte abnormale vormen aanneemt dat weten we al jaren maar ook zijn gedrag veranderd.
Vandaag was weer zo’n moment waar ik als mutserige moeder even een “slikmomentje” van kreeg. Ik bedoel, hij mag best zelfstandig worden enzo maar niet te snel alsjeblieft.

Vandaag onderweg naar school kwam de vraag, eigenlijk wil Max wel alleen naar school fietsen, ik keek hem aan en wilde heel hard “Ja daaag” roepen, maarja het is toch ook wel een goed teken, hij wordt groter en zelfstandiger enzo.
Het kleine ventje wordt groot.
En ik? Ik zal mee moeten groeien en hem weer een beetje los moeten laten.

Maar van hier naar school fietsen is dan wel niet zo ver fietsen maar ook niet bepaald om de hoek. En dan hebben we ook nog een drukke weg die hij hoe dan ook over moet steken. En daar ligt voor mij dan ook het dilemma, die drukke Molenlaan.
Hoe weet ik dat hij veilig oversteekt en dan ook nog veilig op school aankomt?

De eerste stap is vandaag dus gezet, op de fiets naar school en nadat hij de drukke Molenlaan veilig met mij een stukje achter hem fietsend (bijtend om mijn tong om te voorkomen dat ik niet elke 2 seconde riep dat hij goed op moest letten) overgestoken was mocht hij de laatste 5 minuutjes alleen.

Trots keek ik hem na, stoer fietsend op weg naar school, rugzak mee. Keurig aan de rechterkant van het fietspad en heel netjes zijn hand uitstekend toen hij de bocht omging, en dus ook uit mijn gezichtsveld verdween.

Zuchtend stapte ik op de fiets, steeds tegen mijzelf zeggend, hij is groot genoeg, hij kan prima fietsen en houdt zich ook keurig aan de verkeersregels, dat kan ook bijna niet anders na mijn serenade van opmerkingen al fietsend de laatste jaren.

Max wordt groot, alleen zijn mama nog niet helemaal.
Dus ik heb school gebeld, ja hij zat gewoon in de klas en ja, mutserige moeder, hij mag ondanks de strenge regels, de komende tijd een mobieltje mee naar school zodat hij even op het schoolplein kan laten weten dat hij veilig aangekomen is….

Het is tenslotte heel wat, zo’n mannetje dat bijna 9 is en er ernstig aan toe is om weer een stukje zelfstandiger te worden.
Eigenlijk ben ik best heel erg trots!!!

Impulsief en verliefd

Impulsief en verliefd, het klinkt leuk maar ik kan je vertellen dat het ook een gevaarlijke combinatie is.
Impulsief zijn is leuk en verliefd zijn zeker, maar wat als je impulsiviteit je even overneemt en je als een soort orkaan door het leven rent?
Dan ben je blij dat het verliefdheidsobject wat minder impulsief is en met enige dwang je terugzet op standje “zomers briesje”.

Ik ben me rotgeschrokken, de orkaan moest afnemen vond hij, in 1 klap stond ik stil.
Tuurlijk ken ik mijn impulsieve spontane karakter als geen ander, en het maakt me wie ik ben maar het is ook een hele grote valkuil, en bijna was ik er ingevallen maar nog net op tijd pakte hij mijn hand en zette hij me stil.

Na een wat we noemen een goed gesprek, de nodige tranen en een voorzichtige glimlach kwam heel langzaam het gevoel van puberale verliefdheid en vertrouwen weer naar boven. Want wat goed is, is goed.
Maar om het nou goed te houden heeft deze orkaan zich afgezwakt tot een impulsief briesje dat af en toe even aantrekt tot een lichte storm om dan weer terug te vallen tot een prettige zomerbries.

Rustig zwevend verkennen we elkaars wereld en genieten we van elkaars aanwezigheid.
We laten ons meenemen in de ander zijn bestaan en zonder te overdrijven zweven we van de ene nieuwe ervaring naar de andere.
We hebben tenslotte alle tijd, want mij kennende gaat deze wind nooit liggen.